Hoe noem je dat wat spontaan in je opleeft bij het zien van sommige christelijke beelden en historische monumenten, of het horen van de Matthäus pasion?

En als het cultuurchristendom zijn plaats binnen de moderne zingeving heeft gevonden zal de samenleving daar volgens mij baat bij hebben.

Als je niet gelooft in de bovennatuurlijke fenomenen die in het Evangelie worden beschreven dan is het toch mogelijk om de levensfilosofie, die Jezus predikte, als zodanig te waarderen en er zelfs iets voor eigen gebruik uit over te nemen.

Als je weet wat de bestemming, de te volgen richting en de bakens zijn, is er dan nog veel meer wat je nodig hebt om op pad te gaan? Temeer daar het om een geestelijke zoektocht  gaat, wat op zich al waardevol is.

Voor iedereen die niet van theorieën houdt en liever alles zelf in de praktijk ontdekt

Er was iets dat even belangrijk was als woorden: beelden. Alle tradities spreken over de grenzeloosheid van het leven in hun eigen, cultureel bepaalde beeldentaal.

Het religieloze christendom wordt in verband gebracht met het gedachtegoed van Dietrich Bonhoeffer. Dit is het christendom voor ‘mondige mensen’ die de regie over hun eigen leven willen hebben.

Enkele jaren geleden heeft de uitgeverij Kok een groepje auteurs uitgenodigd om deel te nemen aan een bijzondere project: een bundel van traditionele en hedendaagse gebeden onder de titel 'Gebeden voor lichte en donkere dagen'.  Selectiecriteria: spiritueel, sober, met diepgang, geen oppervlakkige vroomheid.  Ook ik werd om een bijdrage gevraagd.

Ik heb respect voor oude traditionele gebeden. Maar over het algemeen nemen deze gebeden als ‘startgevoel’ een huivering die versmolten is met een dogmatisch zondebesef dat mij vreemd zijn. Mijn ‘startgevoel’ is meestal een verlangen naar een sterker gevoel van verbinding.

Bij Jezus is er strikt genomen maar één gebod: het gebod van de liefde. De overige zijn er om dit gebod te ondersteunen.