Ik bezie het fenomeen ‘cultuurchristendom’ anders dan politici, theologen en religiewetenschappers. Voor mij is het geen studieonderwerp of een vehikel waarmee je bepaalde publicitaire doelen kan bereiken, maar een relatievorm met dat christelijke deel van de Europese cultuur, dat ‘iets’ te maken heeft met mijn identiteit. Dat ‘iets’ was één van de doelen van mijn inner quest. Hieronder staat een verzameling van mijn bevindingen waarover ik in de laatste jaren heb geschreven.

Geregeld lees ik publicaties over het cultuurchristendom en dan merk ik hoe divers cultuurchristenen zijn. Het is moeilijk voor mij aan te geven bij welk type ik hoor. Ik betwijfel dan ook of er überhaupt een classificatie bestaat. Wel kan ik zeggen dat  het cultuurchristendom voor mij niet alleen staat voor het toekennen van waarde aan bepaalde verhalen, historische kerkgebouwen of rituelen en feestdagen. Voor mij heeft de levensfilosofie achter het christelijke  zingevingsparadigma een diepgaande betekenis. Dit had zij ook voor Lev Tolstoj, wiens geschriften over dit thema een belangrijke inspiratiebron waren tijdens mijn eigen onderzoek naar de kernuitspraken van Jezus. Ook Dietrich Bonhoeffers opvattingen over ‘het religieloze christendom’ spreken me zeer aan.  Wellicht is ZINchristendom wel een goede naam voor mijn type cultuurchristendom.